De waarheid die Hij schept voor mij

Kan ik dit? Wil ik het nog wel? Maar ik wilde het vorig jaar toch ook? Nu dan niet meer? En het ging toch goed? Wat zeur ik nou? Ik weet het niet. Het is allemaal leuk, maar... hoe?

Twijfel kan zo 'vervullend' voelen. Dan voelt het alsof al het vertrouwen dat je eerder had, volledig is vervangen door een angstvallig, wantrouwend gevoel dat zegt: 'STOPPEN DIE HANDEL EN OPPASSEN GEBLAZEN'. Vorig jaar rond deze tijd startte ik met de opleiding Pedagogiek, nadat in januari 2022 de gedachte in mij was opgekomen om die kant op te gaan. Ik ontving het volle vertrouwen dat dit was wat ik moest doen, ook als het spannend was. Na mijn inschrijving worstelde ik wel met vragen als: 'Is dit in financieel opzicht handig?', en 'Ben ik wel in staat om zoveel te werken en tegelijk te studeren?', maar omdat ik God erbij betrok, voelde ik telkens snel weer de rust - het zou ongetwijfeld goed komen, God wist wel hoe. 

En vorig jaar verlíep ook goed - het was pittig, maar ik wisselde van baan (van docent Nederlands naar een baan in de jeugdzorg), ging wat meer werken en vond dat leuk, bleef overeind én haalde mijn propedeuse. En aan het einde van het jaar wist ik het zeker: volgend jaar gaan we er weer voor! Maar in mijn vakantie ervoer ik weer hoe het was om vrij te zijn, om niets te hoeven, niet te plannen en te kunnen doen wat ik wilde (als mijn werkdag erop zat). Ik ervoer dat wat ik óók graag wil... vrijheid. 

Toen het tweede studiejaar kort geleden van start ging, voelde ik dan ook van álles. Ik was zó vervuld met twijfel. Alle rust die ik deze zomer weer had mogen ervaren, zorgde bij mij voor gevoelens die ik vóór de vakantie niet had gehad. Ik maakte de chaos in mijn hoofd bespreekbaar en sprak daarin mijn wensen uit: al klaar zijn met de studie, er wellicht mee stoppen, minder gaan werken of zelfs terug switchen naar het onderwijs en een hoog salaris eisen, met als enige reden om meer vrijheid te kunnen 'kopen'. Van alles ging er door mijn hoofd. 

Op het hoogtepunt werd ik herinnerd aan de bijbeltekst die mij vorig jaar zo had geholpen - 'Maar wie hoopt op de HEER krijgt nieuwe kracht, hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar, hij loopt, maar wordt niet moe, hij rent, maar raakt niet uitgeput' (Jes. 40:31). Dit was precies de juiste pijl die mijn hart en hoofd nodig hadden. Ik bedacht hoe zeer ik God vergat en besloot ervoor te bidden, erover te denken en dan over twee dagen te besluiten. Dezelfde avond voelde ik echter al wat ik vorig jaar ook voelde - God leidt en geeft kracht, alle kracht die een mens nodig heeft. Ik heb die nacht heerlijk geslapen.

Het hielp mij weer tot het besef - God leidt onze paden en zet ons neer op plekken die wij niet voor ogen hebben. Als ik nu naar het komende jaar kijk, dan vraag ik mij af hoe het zal gaan, maar als ik het sámen met Hem per dag bekijk en Hem betrek bij wat ik doe, dan weet ik dat ik dit pad niet zomaar bewandel. Dat geeft mij vertrouwen om te doen wat ik doe en het helpt mij te genieten van elke dag. En dat is meer dan ik ooit nodig heb...