Op zoek naar Jezus in de spiegel

'Help me to love with open arms, like You do 
A love that erases all the lines and sees the truth 
So that when they look in my eyes, they would see You 
Even in just a smile they would feel the Father's love.' 

- For the one, Brian & Jenn Johnson

Het was nog vroeg in de ochtend. Ik opende de Luxaflex in mijn kamer en keek door mijn dakraam naar buiten - de eerste tekenen van de nieuwe dag waren nog ver te zoeken. Op de tast drukte ik op het lichtknopje. Mijn blik zocht opnieuw de buitenwereld, maar nu zag ik méér dan alleen een donkere waas. In het raam zag ik nu mijzelf. Alleen mijzelf.

Ik zou willen dat ik méér had gezien.

Er gebeurt een hoop, in ieders leven. Zo ook in dat van mij. Ik word ouder en beleef de dingen die daarbij horen. Af en toe lijkt het een ‘gelopen race’; iedereen die ouder is, heeft mijn weg al eens bewandeld. En nu is het dan ‘toevallig’ mijn beurt. Net als ieder ander baal ik wel eens van mijzelf. Net als ieder ander ben ik wel eens trots op wat ik bereik. Net als ieder ander walg ik wel eens van mijn gedachten. Maar ook nét als ieder ander denk ik daar niet altijd over na.

De dag vóór deze bewuste ochtend was een dag geweest waarop ik íedereen wel een enkeltje universum had willen geven. Ik had een rotdag gehad en was ’s avonds met de auto naar huis gereden. Voor vertrek had ik op shuffle-modus wat muziek aangezet. Terwijl de wielen van de auto hun weg vonden naar huis, hoorde ik hoe de regen op het dak één werd met de klanken van de muziek. Ik luisterde. En terwijl ik luisterde, vloeiden de woorden van de muziek mijn gedachten in; zonder het te merken, nam ik ze mee de nacht in.

En terwijl ik ’s ochtends dus het Luxaflex-ritueel onderging, neuriede ik zacht de klanken van gisteravond. Het was pas toen mijn ogen elkaar kruisten en we elkaar kort aan bleven staren, dat de woorden van het lied bij mij naar binnen drongen; zonder het te beseffen, had ik gisteravond én vanochtend een gebed naar God uitgezongen. In dat gebed had ik gevraagd om een houding waarin ik anderen zou kunnen laten zien wie God is. Ik had gevraagd om zó lief te hebben, dat iedereen zou zien dat míjn open armen eigenlijk die van God waren.  

''Zonder het te weten, had ik gisteravond én vanochtend een gebed naar God uitgezongen''

Maar de ogen waar ik die ochtend in staarde, hadden niet zo'n pure blik. Met alle meningen die ik over anderen heb, door alle frustraties die mij zo nu en dan flink bezig kunnen houden, werden mijn ogen vergezeld door veroordelingen. Veroordelingen, in plaats van liefde. En terwijl ik mijzelf in de ogen staarde, vroeg ik mij af: hoe kan ik de tekst van zo’n liedje over mijn lippen krijgen, als ik vanbinnen steeds frustraties voel? Verwijten? Woorden die niet overeenkomen met hoe Jezus naar mensen kijkt? 

Ik heb dat liedje de hele dag in mijn hoofd gehad. En nog steeds. Het deed mij inzien wie ik wil zijn. Ik wil niet degene zijn die ik ben, als dat betekent dat mensen alleen míj zien. Ik wil mijn best doen zó te leven, dat ik het spiegelbeeld kan zijn van Jezus. Misschien vind ik dat stiekem wel (net als ieder ander?) ontzettend lastig. Ik troost me maar met de gedachte dat 'leven als Jezus' niet betekent dat ik nooit meer wrok mag voelen. Jezus had ook Zijn boze (lees: woeste!) momenten. Het verschil is dat bij Hem de grondslag van Zijn boosheid goed was. Hij kon er iets beters mee bereiken. Ik daarentegen heel vaak niet...

Ik hoop dat ik, door hier aan te werken, niet langer de behoefte zal laten heersen om anderen het universum in te schoppen, maar dat ik die tijd kan gebruiken om aan God te vragen of Hij het universum [à la hemel] in mij neer wil laten dalen... 

Opdat God in ons blijft, want Zijn liefde is volmaakt.