Oorlog is van alle tijden. Haat is op alle plaatsen. Wíj leven hier dan wel niet (meer) in oorlog, maar anderen wel. Onze medechristenen. Zij vechten dag en nacht, moeten hun geloof verzwijgen als zij het aardse leven willen overleven, en weten niet waar zij goed aan doen. Voor hen wil ik bidden. Voor iedereen die in angst leeft of heeft geleefd. Opdat het niet vergeten wordt - christen zijn in tijden van oorlog, het is een bijzonder dappere keuze.
❤️
Er heerst stilte
in de huizen.
Soldaten lopen
door de straat.
Er heerst benauwdheid
in de kinderen.
Ze weten niet hoe
het verder gaat.
Zal liefde winnen?
Zal haat straks vieren?
Niemand weet
wat te voorzien.
Zullen geweren
ooit nog zwijgen?
Of mag hoop
geen hoop meer zien?
Een christen zijn
in oorlogstijd,
is alleen maar dapper,
zelfs méér dan dat.
Je moet de eerste
steen verliezen.
Net als de angst
die je al jaren had.
Als je die nog hebt,
dan moet je bidden.
Je moet zegenen
wie de geweren richt.
Want er is kracht
in Zijn machtige Naam,
Hij maakt donkere dagen
weer volledig licht.
Zolang ze allen
samen blijven,
kunnen christenen
het daglicht zijn.
Want tussen alle schoten
en woede door,
brengt God ons dwars
door de woestijn.
'Vijand, verheug je maar niet over mij. Als ik val, zal ik weer opstaan. Als het donker om mij heen wordt, zal de Heer mij licht geven.'
- Micha 7:8
Reactie plaatsen
Reacties
❤️