Ik geniet van deze maand, maar niet op de juiste manier

Hèhè, de decembermaand is weer begonnen. Sinterklaas, Kerst en Oud & Nieuw – dat betekent: samenzijn en plezier maken. Cadeautjes worden ingeslagen en de keuken is nog nooit zoveel gebruikt. Het is de tijd van liefde, van koude dagen en van een brandende open haard. Ik zie mezelf alweer helemaal zitten – onesie aan en een mok warme chocolademelk in mijn hand. Mijn voeten omhoog en mijn gezicht verwarmd door de feestende vlammen in de haard. Mijn blik rust tevreden op mijn familie, omdat ik zoveel van hen houd.

Ineens schrik ik op van het geluid van mijn vallende pen, die door al het dagdromen op de grond is gevallen. Mijn gedachten zijn afgedwaald van het papier. Voor me ligt een vers A4’tje, nog volledig onbeschreven. Pas wanneer ik alles heb opgeschreven wat ik wil zeggen, kan ik het in een envelop stoppen en opsturen. De brief zal dan zijn weg vinden naar Afrika, waar het via via bij mijn sponsorkindje terecht zal komen. Rose, heet ze. Maar het blaadje is nog leeg. Waar ik normaal wel weet wat ik kan schrijven, komt er nu niets in me op. Ik moedig mezelf aan om verder te gaan. Helaas, het lukt niet. Het schuldgevoel is te groot…

Diep vanbinnen weet ik heel goed wat ik wil schrijven. Ik wil haar zeggen dat ik aan haar denk en dat ik voor haar bid. Dat kerst er weer aankomt, en dat de geboorte van Jezus daarin centraal staat. Ik wil zeggen dat ik hoop dat ze het goed heeft. Het probleem is alleen dat ik mijzelf niet zover kan krijgen om dat ook daadwerkelijk op te schrijven. Er is iets dat me tegenhoudt. Het voelt voor mij namelijk een soort van hypocriet. ‘Ik zit veilig. Ik kan makkelijk schrijven dat jij hoop moet houden, want ik ervaar niet iedere dag hoe moeilijk jij het hebt. Ík geniet van alle bijkomstigheden van december, maar jíj moet denken aan de geboorte van Jezus.’

Rose heeft mij doen inzien dat de geboorte van Jezus met Kerstmis bovenaan moet staan.

Het beeld van Rose in Afrika is dan ook een stevig contrast met hoe ik december zal vieren. Samenzijn en lekker eten is wat voor míj centraal staat. Ik wil kunnen genieten van mijn familie en de kerstboom moet zo mooi mogelijk worden opgetuigd. Het nieuwe jaar moet worden ingeluid met vuurwerk. Hoe Rose er echt bij zal zitten deze maand, weet ik niet. Daar kom ik pas achter als ik haar volgend jaar ontmoet. Maar dat ze minder heeft dan ik, dat is zeker. Voor mij zijn het vooral de lampjes, liedjes en de momenten samen die mij tot rust brengen. Maar de echte betekenis van Kerstmis? Hoewel ik die in de brief aan Rose aan wil kaarten als belangrijkste, zou ik die zelf tussen alle kalkoenen en bezoekjes aan de kerstmarkten door nog haast gewoon vergeten.

Ik geniet van deze maand, maar niet op de juiste manier. Rose heeft mij doen inzien dat de geboorte van Jezus met Kerstmis bovenaan moet staan. Als ik daar aan leer te denken, leer ik wellicht ook écht dankbaar te zijn voor alles wat ik erbij krijg deze maand. Ik ben op het gebied van geld dan wel rijker dan Rose, maar voor de rest zeker niet. Ik geef haar een toekomst door haar te sponsoren, en in ruil daarvoor geeft zij mij een besef van mijn leven als christen. Jezus kwam voor ons allebei. Ongeacht van hoe wij deze maand doorkomen, is dat onze gemeenschappelijke basis. En met dat in ons hart, zijn wij beiden even rijk…

Dit jaar, tussen de kalkoenen door, zal ik een extra gebedje doen naar God, waarin ik Hem dank voor Rose. En dat is precies wat ik haar ga vertellen. Ik raap mijn pen op van de grond en begin mijn brief: My dearest Rose, I love you.