Die middag wilde ik naar huis fietsen. Ik liep naar het fietsenhok en stak mijn sleutel in het slot. Toen ik wilde gaan zitten, zag ik dat mijn hele zadel was onder gespuugd...
Ik ben staand op mijn trappers naar huis gefietst en daar in huilen uitgebarsten. Mijn vader heeft mijn zadel schoongemaakt, en is de volgende dag voor de zoveelste keer naar de directrice gegaan. Helaas heeft zij nooit iets ondernomen, in tegenstelling tot mijn leraar, die de dag erna de klas toesprak om de daders te achterhalen. Ik vond het verschrikkelijk om zo in de spotlights te staan. Er was natuurlijk niemand die er iets van afwist. Terwijl ik onder de tafel verdween van schaamte, zag ik de grijns op de gezichten van de jongens.
Na de ochtend was er lunchpauze. Ik ging altijd naar huis om met mijn ouders en zussen te eten. Op het moment dat ik naar buiten liep, stonden daar drie jongens. Een ervan kwam naar me toe en spuugde naar mijn voeten. Hij liep weer terug, en een van de andere jongens richtte zijn telefoon naar mij. Uit zijn telefoon kwam het geluid van een mitrailleur. “Je moet dood!”, riepen ze. Ik schrok me rot en rende huilend over het plein naar mijn vader. Hij is naar huis gereden en heeft daar de directrice gebeld. In eerste instantie zei zij dat ík dan maar thuis moest blijven, maar daar zijn mijn ouders uiteraard niet mee akkoord gegaan.
Kort na dit incident vroeg mijn moeder: “Rozemarijn, papa en ik hebben het erover gehad, en wij vragen ons af hoe jij het zou vinden om van school over te stappen. Zou je dat willen?” Mijn antwoord was kort en bondig: “Ja.” Ik wilde dat zeker. Ik ben in de laatste drie weken van groep zeven vertrokken naar een andere basisschool. Vanaf het moment dat ik op de andere school zat, was ik thuis. Ik heb daar bovendien een meisje ontmoet, zij is nu één van mijn beste vriendinnen. Mijn ouders vertelden later dat ze erg bang waren dat ik ook hier in mijn eentje aan de kant zou zitten, maar het tegendeel was waar. Ik was een deel van de groep geworden, en speelde mee. Gods hand heeft mij daarheen geduwd. Doordat Hij dit heeft gedaan, heb ik nu een hele goede band met Hem. Ik vertrouw erop dat God mijn leven altijd op die manier zal leiden, en dat Hij de goede weg voor mij kiest, ook al zie ik dat zelf niet altijd direct in.
In 2012 heb ik mij laten dopen, en alle pesters vergeven.
Als ik nu terugkijk op deze periode, vind ik het een wonder dat ik niet in elkaar ben gestort in een van die jaren. God heeft mij gedragen, en mij mijn ouders geschonken. Door dat laatste jaar in groep 8 ben ik ook als een normaal meisje doorgestroomd naar de havo. Daar heb ik nooit meer last gehad van pesterijen, ik was compleet mezelf en had de kans om me te ontwikkelen. In 2012 heb ik mij laten dopen, en alle pesters vergeven. Als ik ze nu tegenkom in de stad, kan ik ze prima aankijken. Ik zou hun verhaal graag eens horen.
Ik ben nooit fysiek gepest, nooit geslagen of geschopt. Desondanks weet ik niet wat er ‘beter’ is, en of het ene überhaupt wel beter is dan het andere. Uiteraard ben ik dankbaar dat ik niet iedere dag bont en blauw werd geslagen, maar vanbinnen werd ik dat wel. Elke dag ging ik met lood in mijn schoenen naar school, omdat ik wist dat de vriendjes die ik ooit wel had gehad, allemaal bij me weg waren. Zij waren bang dat zij op den duur ook gepest zouden gaan worden, omdat ze met mij omgingen. Achteraf snap ik dat wel. Als je zo jong bent, is ‘erbij horen’ heel belangrijk. Dat was het voor mij ook, maar ik hoorde er niet bij…
Nu sta ik zelf voor de klas. Mijn ervaringen neem ik zeker mee. Ik zal het nooit toelaten dat één van mijn leerlingen wordt gepest. Ik zal alles doen wat in mijn en Zijn macht ligt om daar een einde aan te maken. Boos ben ik niet meer. Kan ik het de pesters kwalijk nemen? Ik weet het niet. Het is gelopen zoals het is gelopen, zij hebben het zelf ook niet altijd makkelijk gehad in hun jeugd. God heeft alles ten goede gekeerd, en Hij zal dat ook altijd blijven doen.
Daar houd ik me aan vast.
Reactie plaatsen
Reacties